Procedura ustawodawcza - Komisja Nadzoru Finansowego

Data aktualizacji:

Regulacje europejskie wprowadzające system Wypłacalność II mają strukturę trzypoziomową, zgodną z wymogami tzw. procedury Lamfalussy’ego, stosowaną w Unii Europejskiej do wydawania przepisów normujących funkcjonowanie sektora finansowego.

  1. Akt podstawowy, czyli dyrektywa ramowa (akt poziomu 1), został uchwalony w 2009 r., (Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/138/WE z dnia 25 listopada 2009 r. w sprawie podejmowania i prowadzenia działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej (Wypłacalność II) – Dz.U. L nr 335, 17.12.2009, s. 1) i znowelizowany tzw. dyrektywa Omnibus II.
  2. Akt 2 poziomu - Dyrektywa normuje tylko podstawowe zasady nowego systemu, w wielu wypadkach pozostawiając szczegóły rozwiązań do unormowania w aktach 2 poziomu, czyli rozporządzeniach delegowanych. Na 312 artykułów w dyrektywie ramowej, 25 artykułów zawiera obowiązkowe delegacje dla Komisji Europejskiej do wydania aktów 2 poziomu, a 14 artykułów zawiera delegacje fakultatywne. Liczba ta tylko w nieznacznym stopniu oddaje zakres, a przez to wagę i istotność tych regulacji.
  3. Akty 3 poziomu - Dalsze uszczegółowienie przepisów systemu Wypłacalność II ma miejsce w aktach  poziomu 3. Niektóre z nich mają charakter niewiążących prawnie wytycznych (ang. guidelines), które obowiązują na podstawie samodyscypliny organów nadzoru i podmiotów rynkowych, na zasadzie tzw. comply or explain (stosuj się do wspólnie przyjętych rozwiązań, a jeśli nie, to wytłumacz dlaczego nie możesz się do nich stosować). Inne – w związku wprowadzeniem od 2011 r. w Unii Europejskiej tzw. nowej architektury nadzoru finansowego – są wydawane w formie prawnie wiążących, wykonawczych standardów technicznych (ang. binding technical standards – BTS lub implementing technical standards - ITS).